داستان نوجوان نوع فروکاستۀ داستان بزرگسال نیست - مجله یافان

وی ادامه داد: همین اشتراکات در نوع خواسته و احتیاج باعث شده است که نوع نگاه نوجوان امروز به مسائل و اتفاقات با نگاه نوجوان نسل ما تفاوت زیادی داشته باشد. حالا سؤال اینجاست: آیا نویسنده امروز دارد از نوجوانی خودش که نوجوان اکنون درکی از آن ندارد می نویسد یا برای نوجوانِ اکنون و خواسته های روزش؟ با نگاه به آثار داستانی منتشرشده می توان گفت نویسنده ها در بیشتر آثاری که خلق می نمایند به مسائل و اتفاقات دوران نوجوانی خودشان می پردازند. حال چه باید کرد تا نوجوان امروز جای کتاب های ترجمه - که خیلی از آنها با فرهنگ و باور ما منافات دارند و به اصطلاح کتاب های زرد هستند- سراغ کتاب های تألیفی برود؟

نویسنده داستان آدمک باسواد درباره اهداف یک نوجوان از خواندن یک اثر صحبت کرد: نمی توان بر نوجوان خرده گرفت که چرا آثار داستانی ترجمه ای را به تألیفی ترجیح می دهد. او دنبال اثری می گردد که علاوه بر این که سرگرمش کند، آن لذتی را از خواندن اثر ببرد که مد نظرش هم است؛ این لذت وقتی حاصل می گردد که نوجوان با شکل و شمایل شخصیت ها، اهداف، انگیزه ها و دغدغه های آنها ارتباط برقرار کند. وقتی این امر مهم را از میان آثار تألیفی پیدا نکند، ناامید از ما پی کتاب های ترجمه می رود.

فعله گری معتقد است که درباره تقویت خلاقیت و سوژه سازی باید با نگاهی دقیق تر و و همدل شدن با نوجوان امروز پیش رفت. وی در این باره ادامه داد؛ گرچه به این راحتی ها هم نیست؛ به خاطر تودار بودن نوجوانان و بروزندادن مسائل شان در دوران پرالتهاب و خاص نوجوانی؛ اما می گردد تا حدودی دنیایشان را شناخت و به آنها نزدیک شد. وقتی این شناخت و نزدیک شدن رخ داد، می گردد از مسائلی نوشت که احتیاج نوجوان امروز را برآورده می نماید. سوژه مورد پسند مخاطب نه چیزی فرازمانی و فرازمینی است و نه عجیب و غریب!

وی نوجوان امروزی را صاف و زلال توصیف کرد و گفت: نوجوانان امروزی با تمام پیچیدگی های ظاهری شان، دنیایی به شدت صاف دارند و می توان به آن اعتماد کرد. نوجوان امروز خیلی اهل سرک کشیدن در زندگی دیگران نیست و بیشتر غرق در دنیای خودش است و به راحتی می گردد با کمی حوصله و احترام، از این دنیای زلال سوژه های نابی بیرون کشید.

فعله گری علت قوی نبودن نویسندگان ایرانی در ژانرها را سردرگمی نویسندگان در مواجهه با نوجوانان دانست و اضافه نمود: ژانر تعیین می نماید که کتاب در چه چارچوبی قرار گرفته است: فانتزی، جنایی، عاشقانه، وحشت و انواع دیگر. مدتی است که ژانرنویسی در ایران رونقی جدی گرفته است؛ اما باید دید که این آثار توانسته احتیاج و نگاه نوجوان امروز را به خود جلب کند یا خیر؟ متأسفانه پاسخ من در آنالیز بسیاری از ژانرها منفی است و علت آن هم سردرگمی نویسندگان ما در مواجهه با امر نوجوانی و جدی نگرفتن داستان نوجوان است.

نویسنده داستان نوجوان خانه مرموز مادربزرگ در خاتمه بیان کرد: تا نویسندگان ایرانی داستان نوجوان را نوعِ فروکاسته رمان بزرگسال بدانند، مشکل بر سر جای خود باقی است. نویسنده باید از تمام توان خود بهره بگیرد تا داستانی به غایت حرفه ای و در شأن مخاطب بنویسد نه این که نقب بزند به خاطرات کهنه خود و آن را با زبانی ساده بیان کند! حالا پای ژانر هم که به میان می آید فکر می کنیم باز هم باید بیشتر سطح خودمان را پایین بیاوریم. مثل این می ماند که زنی برای این که بچه اش زبان او را بهتر بفهمد لحن بچگانه به حرف هایش بدهد و آن هم به شکلی خنده دار. ژانرنویسی کار درجه دو نیست؛ یک شکل از داستان نویسی است که باید جدی گرفته گردد.

شماره اول پرونده چالش های تألیف ادبیات نوجوان

شماره دوم پرونده چالش های تألیف ادبیات نوجوان

شماره سوم پرونده چالش های تألیف ادبیات نوجوان

شماره چهارم پرونده چالش های تألیف ادبیات نوجوان

شماره پنجم پرونده چالش های تألیف ادبیات نوجوان

شماره ششم پرونده چالش های تألیف ادبیات نوجوان

شماره هفتم پرونده چالش های تألیف ادبیات نوجوان

شماره هشتم پرونده چالش های تألیف ادبیات نوجوان

شماره نهم پرونده چالش های تألیف ادبیات نوجوان